Nederland-vlaanderen paviljoen

Nederland en Vlaanderen realiseerden gezamenlijk als eregasten, het hoofdpaviljoen op de Frankfurter Buchmesse, ’s werelds meest invloedrijke litareraire evenement. Nadrukkelijk wordt over de grenzen van het geschreven boek gekeken. Daarom bevat het paviljoens, naast een theater- en debatruimte, verschillende tentoonstellingen, een atelier, een vr-ruimte, boekwinkel, bar en centraal een literaire salon, samengebracht op 2.300 m2.

Het ontwerp van het paviljoen viert het gedeelde Vlaams-Nederlandse vlakke landschap en de alomtegenwoordigheid van de horizon als tijdloze bron voor de kunsten, volksverhalen, reizen en ontdekkingen. Het paviljoen toont de kracht van dit horizonlandschap in de vorm van een landschappelijke salon: Een open ruimte van 1500 m2, met een bakstenen vloer en een aantal ruim geplaatste zitmeubelen vormt het centrum van het paviljoen, omgeven door een traagdynamisch horizonpanorama. Aan de randen van de ruimte, achter en tussen het panorama, presenteren zich de verschillende bronnen en activiteiten in het paviljoen, waaronder diverse (boeken)tentoonstellingen, een auditorium, een cinema en een atelier waarin iedere dag een graphic novel geproduceerd wordt. Deze ruimtes zijn onderling gescheiden door transluscente open nissen. Deze organische museale opzet biedt de bezoekers onverwachte perspectieven op de werken, om zo nieuwe verbanden te kunnen leggen tussen de verschillende bronnen en disciplines.

Het paviljoen biedt aan de bezoekers een bijzondere ervaring voor alle zintuigen. De vloer bestaat uit ruwe gebakken stenen en geeft een subtiel tikkend geluid bij het bewandelen. De semi-transparante tentoonstellingswanden tonen en verhullen de andere tentoonstellingsonderdelen. Door eenvoudige materialen op een innovatieve wijze toe te passen, vervormen de oppervlakken in het voorbijgaan het licht en zicht, op een caleidoscopische wijze. Ook het 72 meter lange projectiescherm biedt een prikkelende zintuigelijke ervaring. De horizon is het centrale thema van de projectie die op het scherm getoond wordt, maar ook de referentie aan de ruimte en rust van de Noorzeekust is niet ver weg. Het paviljoen richt de aandacht van de bezoekers naar de grenzen van de ruimte, en daar voorbij. Het zoekt naar een open ‘common ground’, waar bezoekers in vrijheid dwalen, ontmoeten, interpreteren en reflecteren, in een architectuur die eerder een belevingsruimte dan een bouwwerk is.